Het is weer een tijdje geleden dat ik nog iets kon schrijven.
Ik heb veel moeten rusten omdat ik graag zou willen dat mijn bloedresultaten terug goed worden dat mijn ingreep kan doorgaan volgende maand.
En ik wou ook zo graag naar Clouseau gaan.
Mijn ouders hadden VIP tickets gekocht zodat ik toch kon meegaan, deze kaarten werden reeds gereserveerd vorig jaar in december.  Ik ga al jaren mee maar vorig jaar zagen ze dat het op die manier niet meer kon, vandaar deze tickets om het mij mogelijk te maken toch één ding te hebben dit jaar.
Ik was goed voorbereid, mijn zakken vol medicijnen, ik heb helaas mijn ganse dagdosis medicijnen op één avond moeten nemen om het toch een beetje kunnen vol te houden.
En nu, drie dagen later ben ik nog niet goed, de pijn die ik erna had is nog steeds niet onder controle.  Ik hoop dat het stilaan gaat beginnen lukken want ik zie het anders niet meer echt zitten.
Gelukkig lig ik nog steeds heel goed op mijn Dorsoo bedje.  Zonder zou het nog erger zijn denk ik.

Bedankt mama en papa dat jullie dit voor mij deden.  Zo kon ik toch nog van iets genieten wat ik heel erg leuk vind.  Naar concerten gaan !!!

Liefs,
Sarah

Ben vandaag al ietsje beter dan de dagen ervoor.  Heb zware medicijnen gekregen en hoop zo toch wat aan te sterken om naar het concert van Clouseau te kunnen gaan.  Mijn ouders hadden mij VIP tickets cadeau gedaan omdat ik er anders niet naartoe kan gaan.  Te veel volk te veel drukte en teveel mensen die tegen mij kunnen komen en zoveel meer pijn dan nu al het geval is.

Ik ben mijn kinderarts heel dankbaar dat ze steeds voor me blijft klaarstaan, is helemaal anders dan in het ziekenhuis.  Daar tel je als kind gewoon niet !!!!

Ik kan nog steeds goed uitrusten op mijn Dorsoo bed.  Ik kan het maar niet genoeg schrijven.  Het is gewoon te zalig om op te liggen en al de spanning uit je lichaam voelt stromen.  Ik wil dit gewoon met iedereen delen.

Mijn lichaam is opgebrand zegt de dokter, vandaar dat ik zo ziek ben, mijn lichaam wil niet meer mee.  Daarom ook  dat ik moet genieten van alles wat me overkomt want wie weet...

Heb vandaag terug in kleine stukjes zitten studeren.  het lukt amper maar ik wil nog niet opgeven.

Veel liefs aan iedereen.  En vergeet niet, een klein gebaar aan mensen die het minder goed hebben als wijzelf.  Iedereen geniet daar van !

Sarah

Voor ik ziek werd had ik bijzonder veel hobby's.

Ik sportte meer dan 14 uur per week en kon ravotten zoveel en zolang ik maar wou.
Na mijn ziekte moest ik één na één de dingen laten vallen die ik heel erg leuk vond.  Het was niet leuk maar ik dacht steeds bij mezelf dat het erger kon.  Ik kon toch nog denken, gitaar spelen en spelletjes op de spelconsole.

Ook dat gaat tegenwoordig soms heel moeilijk.  Er zijn veel coole spelletjes die ik helemaal niet kan spelen, vooral de sportspelletjes waar je ook bij moet springen of bukken enz. lukken helemaal niet.  Ik zie mijn broers lol maken en ik kan niet mee...

Nu mijn gitaar ook niet meer lukt blijft er helaas niets meer over.  Elke aanraking doet zo een pijn dat het gewoon niet meer lukt.  Mijn allerlaatste bezigheid is nu ook niet meer mogelijk !?!?

Wat kan ik eraan doen ?  Niets vrees ik maar ik wil wel verder, niet blijven hangen in zelfmedelijden...

Daarom zoek ik leuke dingen die je toch nog kan doen zonder veel te moeten aanraken. Iemand een suggestie ?

Veel liefs en geniet van al de leuke dingen die je tegenkomt.
Sarah

Het is een hele zware dag geweest !

Mijn langverwachte afspraak met mijn dokter is op een desillusie uitgedraaid.

Ik had eerst afspraak bij de pijn psycholoog en nadien aansluitend dus een afspraak bij mijn dokter.  Die had echter geen tijd voor mij en kon me dus niet zien.
Daar stond ik dan in de gang... weg tijdstip van ingreep, weg verwachtingen...

Ik had heel graag de datum geweten omdat de pijn zo erg is dat ik gewoon een datum wil om naar toe te leven, om mezelf op te peppen en te zeggen : kom op meid, je kan het, nog zoveel dagen en je hebt je stimulator terug.
Helaas, het is me niet gegund.

Mama moet bellen voor een volgende afspraak.  Dat zal weer weken wachten worden ! En ik  ondertussen maar pijn lijden zonder enig doel.  Want mijn pijn heeft geen doel, hij is er en blijft er

Hallo iedereen,

vandaag maar weer eens beseft dat de realiteit heel erg kan toeslaan...
Mijn meter haar papa is nog maar van eind augustus overleden als nu ook nog eens haar broer is gestorven door een hartaanval.  Hij laat een dochter achter die net in het tweede middelbaar zit..... Het doet pijn mensen te zien lijden.  Mijn meter betekend heel veel voor mij en haar zo droevig zien maakt me heel erg triest.
Wat betekend mijn pijn tegen dit immense verdriet en deze hartpijn ?????

Ik stond deze morgen op met stress omdat ik vandaag bij de dokter moet en ik ga weten wanneer ze mijn stimulator terug gaan inplanten.  Hoe stom kon ik zijn !! Hiervoor stressen terwijl er zoiets is gebeurt bij mensen die me zo dierbaar zijn...

Relativeren noemen volwassenen het denk ik !!

Veel sterkte meter.

Morgen zal ik het weten !!

Normaal moet ik morgen mijn datums krijgen wanneer mijn ingrepen zullen plaatsvinden...

Eerst heb ik afspraak bij de pijn psycholoog en nadien mag ik dan bij de dokter langs.  Ik begin al wat spanning te voelen maar ik moet hier weeral eens door.

Vandaag al iets meer kunnen eten dus ik zal er al een beetje beter uitzien.

Ik leef met mijn tante mee want die is gisteren geopereerd.  ZE had veel pijn en dat vind ik niet zo leuk, ik heb niet graag dat mensen die me dierbaar zijn pijn hebben !!!
Dus tante tel, ik hoop dat je snel beter mag zijn en we terug samen kunnen lachen zonder dat je er pijn van hebt.
Dikke kus XXX

Aan mijn klasgenoten wens ik veel succes met hun examens.  Ik hoop dat ze het goed gaan doen.

Liefs
Sarah

Nog steeds ziek van die morfine !! pfffff het lijkt maar niet te stoppen !
Ik moet nog steeds dikwijls op mijn zacht bedje gaan liggen omdat alles anders te veel ronddraait en ik daar nog misselijker van lijk te worden.  Alleen, ik ben het zat, ik wil niet de rest van mijn dagen om de zoveel tijd in mijn bed gaan liggen ook al ligt het nog zo goed !?
Ik wil vooruit en dat is niet door in bed te liggen....

Ik hoop dan ook om donderdag van de dokter eindelijk mijn datum te vernemen wanneer ze terug mijn externe neurostimulator gaan inplanten.  en ik hoop ook dat mijn bloedresultaten goed zijn zodat alles kan doorgaan zoals ik het graag zou willen.  ZO SNEL MOGELIJK !!!
Voor de definitieve is het nog wat vroeg, de donaties blijven al een tijdje uit.  Wat ik begrijp want de mensen hebben hun geld zelf nodig en liggen zeker niet wakker van mijn zorgen, ze hebben er zelf zoveel !!
Ook jullie mensen draag ik een warm hart toe !

Vandaag kreeg ik een boek cadeau van Goedele.  Ze schreef er een persoonlijke boodschap in die me zeer ontroerde !
Bedankt Goedele, ik zal het koesteren en het nooit vergeten.

Heel veel liefs aan al de mensen rondom mij !

Ben blij dat ik vandaag toch al iets heb kunnen eten en dat mijn maag het voor zichzelf heeft kunnen of willen houden.

De afgelopen dagen waren zwaar.  Mijn lichaam reageert niet altijd zoals ik het zou willen.  Ik werd gedwongen om het rustig aan te doen en af en toe te gaan liggen omdat ik of : te misselijk was, of te draaierig of gewoon te ziek was om in de zetel te zitten of aan tafel.
Dan zocht ik mijn Dorsoo bedje op en kon hierdoor echt wel wat recupereren.  Alleen die pijn .... Die wil maar niet stoppen.  Het is wel al iets menselijker maar het blijft overleven en dat is nog steeds iets anders dan "leven" !!

Ik weet niet of mijn leeftijdsgenoten het beseffen maar ze hebben heel veel geluk om "gewoon" te kunnen doen en zonder zorgen hun dag door te brengen.

Ik hoop dat ze het op tijd weten en er ten volle van genieten...

Iedereen een prettig weekendje gewenst.

Liefs

Deze morgen door de sneeuw naar het ziekenhuis...

Ik wou nog dat mama mijn haar waste en kon drogen voor we vertrokken... Dit is steeds pijnlijk omdat ik dan over het bad moet hangen.  Had ik geweten dat het voor niets was geweest, ik had me al die moeite kunnen besparen...

In het ziekenhuis waren ze heel vriendelijk, bleek dat ik een EEG moest hebben, dus een speciale muts op met veel geleidingsgel op mijn haar... Pech dus, ik kon mijn haar opnieuw wassen of beter laten wassen.
Dat was best grappig, ogen dicht, diep ademhalen, flikkerlichten op je gericht, ogen open enz enz enz
Ook kreeg ik een EKG, foto's van mijn heup en been, bloedafname voor erfelijkheidsonderzoek plus nog een ganse boterham.. teveel om op te noemen.

Was best allemaal vermoeiend en pijnlijk.  Voor de EKG moesten er plakkertjes geplakt worden en werd er een grote pincet aan je enkels vastgeknepen. Dat was pijnlijk zeg, zelfs die stomme plakkertjes.  Elke aanraking is een kwelling en dat heb ik vandaag nog maar eens goed gevoeld.

Nu nog bij die revalidatiearts want ook die moet nog onderzoeken doen. Alleen was die er vandaag niet en moet ik dus nog eens teruggaan.

Ben nog steeds ziek van die morfine wat het er allemaal niet makkelijker op gemaakt heeft maar ik ben er nog, ik heb het overleefd.  Nu wachten wat er uit de bus zal komen.
En sterk blijven want vrouwen zijn sterk zegt mama altijd en gelijk heeft ze als ik haar bekijk.

Prettig weekend iedereen.
Liefs
Sarah

De morfine doet zijn werk, de pijn is nu net te verdragen.. Ik ga dus niet meer uit het raam springen omdat het niet meer vol te houden is....

Dat het "leven" te noemen is, is weer wat anders.  Laten we het "overleven" noemen.

Het grote nadeel van die pillen is dat je er de eerste dagen verschrikkelijk ziek van bent.  Mijn maag ligt helemaal overhoop dat zelfs een beschuitje al veel te veel lijkt om te verwerken...

Ga het hier dus bij laten want meer lukt vandaag niet...

Lieve sneeuwgroetjes
Sarah