Morgen examen via de examencommissie !!!

Ik doe al mee voor de tweede maal, ik kreeg vorig schooljaar een B-attest omdat ik te weinig aanwezig was en dus geen punten had voor mijn dagelijks werk.  Op mijn examens was ik door maar had op mijn eindtotaal niet genoeg omdat ik geen toetsen had kunnen meedoen en ook geen taken...

Heel oneerlijk maar het is zo !

Ik wou niet blijven zitten en ging in oktober die vakken herbeginnen om zo alsnog een A-attest te bekomen.  Ik moest ook veranderen van school omdat ze het in die school niet zagen zitten als ik niet terug full time naar school kon gaan.
In de nieuwe school was ik wel welkom.  Ik mocht starten als vrije leerling in het derde jaar maar ik moest wel terug naar het tweede jaar als ik niet slaagde via de examencommissie.
Het noodlot sloeg een week voor de start van de examens toe, hoge koorts, en pijn dat niet te harde viel.
Een ontsteking was de boosdoener en mijn externe neurostimulator moest verwijderd worden.  volledige verdoving, snee in rug en antibiotica.  Zondag werd ik ontslagen en maandag moest ik al starten met mijn examens.  Niet echt makkelijk.  Er staken nog draden in mijn rug van de operatie die ik woensdag ondergaan had.  Ik kon amper stappen van de pijn, het zweet brak me uit en toch .... ik ben gegaan.  Ik had tijdens mijn grote vakantie zo gestudeerd en wou dit niet zomaar opgeven.
Dus stapje voor stapje ging ik de gang door naar het lokaal, soms werd het heel zwart voor mijn ogen en had ik het gevoel dat de stemmen van heel erg ver kwamen maar ik zette door.  Het moest !!

Als ik nu niet slaag moet ik terug mijn tweede jaar herbeginnen, wil dus zeggen dat ik dan drie jaar ga moeten doen over mijn tweede middelbaar.  Ik die niet dom ben maar enkel ziek !!!

Als ik daar aan denk voel ik me triest, heel triest want voor kinderen zoals ik is er niets.  Je bent niet dom en toch denken ze van wel.
 
Vandaag heel droevig nieuws gekregen van mijn nichtje Lissa.  Miss Lee, hun paard is gestorven.  Ze had helaas een dodelijke ziekte...

Ik keek er zooooo naar uit om éénmaal beter het mee te gaan verzorgen met haar.  Elke dag stond ik op met het gedacht dat het bijna zover ging zijn.  Ik ben dol op paarden, alleen door mijn ziekte kan ik er niet op rijden want dat zou ik kwa pijn niet overleven.

En nu, is het te laat, weg gedachten van ......
Mijn tante en nichtjes zijn zo droevig dat ik het haast niet in woorden kan uitdrukken.  Ik ben het mee met hen.
Vandaag ga ik niet studeren voor mijn examens maandag want dat zou helemaal niet lukken.

Deze nacht heel vaak wakker geworden van de pijn en nu nog dit hele droevige nieuws... Het lukt niet.

Hopelijk morgen beter.

Heel veel liefs, lieve mensen.
Sarah
 
Maandag is het terug zover, mijn tweede zit via de examencommissie.
Studeren en zoveel pijn, ik blijf het een onmogelijke combinatie vinden en toch : ik moet het combineren want de pijn is er dag en nacht.  Het stopt echt nooit.  Als ik iets wil bereiken in mijn leven moet ik studeren, pijn of geen pijn.

Woensdag moest ik normaal bij mijn pijn psycholoog gaan maar hij was ziek.  Soms vraag ik mij af wat ik bij "een" psycholoog moet gaan zoeken en andere momenten denk ik : blij dat ik er eens kan naartoe gaan.  
Ik zou hem nu kunnen gevraagd hebben hoe ik die combinatie het beste maak, studeren en veel pijn hebben !

Maar dat veranderd niets aan mijn examens natuurlijk, die moet ik gaan doen, kunnen of niet, bij de examencommissie kan je je examens niet verplaatsen.

Als jullie allemaal eens een kaarsje doen branden, misschien lukt het me dan wel ??

Prettig weekend iedereen,
Liefs
Sarah
 
Hallo iedereen,

vandaag is er een artikel over mij verschenen in de krant De Standaard.  Ik ben er heel blij mee want zo kan er wat meer ruchtbaarheid gegeven worden aan kinderen met pijn...
En geloof me, die zijn er, alleen worden ze zelden serieus genomen en dat vind ik zo jammer..

Grote mensen krijgen al niet veel gehoor maar bij kinderen is dit nog veel erger.

De psycholoog in het ziekenhuis waar ik nu ga die gelooft me wel en dat is eens een verademing voor mij, ook de psychologe die ik zie buiten het ziekenhuis (omdat het ziekenhuis te ver is en ik er niet elke week naartoe kan gaan !) gelooft me wel.
Alleen zijn het niet zij die mijn pijn kunnen wegnemen, dat moet een dokter doen en die in de pijncentra's zijn niet gewoon om met kinderen om te gaan...

Ik hoop dat er ooit (en liefst zo SNEL mogelijk) een pijn kliniek komt enkel en alleen voor kinderen en jongeren zoals ik.  Dat mis ik heel erg.

Maar goed, ik heb een arts gevonden die mij wel wil helpen en me niet zei dat ik nog eens moest terugkomen als ik 18 of liefst in de 20 was.

De pijn is weer te erg dus ga het hier bij laten.  Hopelijk hebben jullie iets aan het artikel en bedankt om langs te komen op mijn blog.

Liefs
Sarah
 
Ik moet dringend beginnen verder te studeren, volgende week maandag heb ik examen bij de examencommissie om mijn tweede zit te doen.  Ik heb zoveel pijn dat het me amper lukt om één zin te onthouden... laat staan een ganse cursus van een gans schooljaar...
Maar er is geen keuze dus ik MOET doorzetten, op 8 april ken ik dan mijn resultaten.
Hopelijk ben ik er dan door en moet ik die vervelende leerstof niet meer bekijken...

Morgen heb ik terug afspraak in het ziekenhuis bij de pijn psycholoog... De rit naar het ziekenhuis is meestal heel pijnlijk maar de psy zelf is best wel een coole gast, al kan hij soms ook wel vervelend doen maar dat doen ze allemaal wel eens.  Meestal trek ik mij daar niet veel van aan want dat heeft toch geen zin.  Mijn pijn is er dag en nacht en hoe ik er mee omga is mijn eigen zaak.  Ik zet door en meer kan ik niet doen, klagen doe ik zelden want dat geneest mij niet...

Ik krijg door mijn ziekte heel wat moeilijke levenslessen te verwerken maar dat zal mij rijker maken als mens, daar ben ik al zeker van.

Iedereen veel goeds gewenst.
Dikke knuffel
Sarah
Bedankt voor jullie steun...
 
Het is weer lang geleden dat ik nog even kon komen schrijven.

De pijn is soms niet te harde en dan is het moeilijk om te schrijven.
Ik hoop dat mijn dossier ondertussen vertrokken is en dat ik kan beginnen aftellen.  Mijn dokter zei me dat het een dikke twee maanden kon duren... Pfff dat is heel lang als je pijn hebt vanaf je nek tot in de puntjes van je tenen.

Dus bekijk ik het dag per dag of uur per uur.  Als ik dit uur door ben, is toch terug een uur dichter bij de operatie.  Zo bekijk ik het elke dag weer opnieuw.
De ene dag lukt me dit dus beter dan de andere.
Feit is : het blijft een gevecht elke dag weer opnieuw.

Ik ben nog steeds super blij met mijn Dorsoo bed.  Ik blijf er maar over schrijven maar het is gewoon zo een verschil dat ik het moet blijven zeggen.  Mensen met pijn aan rug of benen of waar dan ook en jullie hebben toevallig een nieuw bed nodig.  Ene raad, ga eerst eens kijken bij Dorsoo.  Als het echt niet gaat, ga ik er zelfs tijdens de dag een klein half uur op liggen en de spanning vloeit zo uit mijn lichaam. Zalig gewoon.

De kinderen van in de buurt zijn terug aan "ons" kamp begonnen.  Ze zijn het aan het restaureren.  Alleen, ben ik er nu niet bij om te helpen... Ik moet het doen met te kijken van achter het raam hoe leuk zij het hebben...

Dat zijn van die moeilijke momen