Weer een stapje verder weg...

Ik heb haast geen zin om het neer te schrijven maar probeer het toch maar..

Ik maak heel wat mee maar toch verschiet ik nog van hoe mijn lichaam er soms uitziet.  Die vreselijke aandoening doet mij nog steeds af en toe wankelen en weet niet altijd wat ik er mee aan moet...

De pijn is één belangrijk ding.  Die stopt nooit, dag en nacht, zeven op zeven zonder ophouden.  Elke ademhaling is soms een beproeving omdat mij kleren dan tegen mijn lichaam wrijven.  Echt niet leuk maar toch ook daar heb ik mee leren leven. 

Gisteren in de badkamer verschoot ik dan toch weer, mijn mama helpt me steeds bij zowat alles wat met mijn verzorging te maken heeft, aan en uitkleden, in bad helpen, mij wassen en afdrogen enz enz enz....

Gisteren had ze het zelf benauwd, we zijn het gewoon dat mijn voeten, benen, handen en armen blauw paars zien en ook behoorlijk dik zien.  Nu was mijn gans bovenlichaam zo paars als maar kon zijn....

Dat had ik zelf nog nooit gezien, mijn volledige armen, tot aan mijn schouders ja, maar mijn buik en de rest van mijn bovenlichaam... neen dat nog niet.  Mama wist niet waar ze het had en ik dus ook niet.  We zijn weer een stapje dichter bij ... de afgrond misschien ???

Ik moet er dag in dag uit mee omgaan en als je dan hoort dat je bij de psychiater moet omdat ze niet kunnen geloven dat mijn bovenlichaam ook zo ziek is als mijn onderlichaam