Ik weet het, het is een onmenselijk uur om nog achter pijn laptop te zitten en toch !!

Het is nu 0:42 minuten en ik ben al terug uit mijn lekker warme bedje.  Het bed is prima, de pijn dat is iets anders.

Hij is weer niet onder controle te krijgen en ik word het zo moe ... maar vooral dat ze in het ziekenhuis maar niet moven en denken dat ik alles wel aankan en ze eigenlijk alle tijd van de wereld hebben om ook maar iets te doen voor mij.

Ik wou dat de dokters ook eens pijn hadden, liefst zoveel en vaak als ik. Misschien zal het dan wel tot hen doordringen dat het amper leefbaar is laat staan dat je leeft.

Eerst was het aftellen tot 19 april omdat ik dan afspraak heb, nu kijk ik er zelfs al niet meer naar uit... Het zal toch terug wachten zijn op ???? De Heilige Geest misschien !?

Ik hoop dat echt niemand van jullie die hier komen meelezen ooit zo iets moet meemaken als wij.  Mama is er een boek over aan het schrijven en ik hoop dat veel mensen dit gaan lezen en dan vooral mensen uit de medische wereld. Misschien opent het de ogen van diegene die nu met oogkleppen aanzitten en die nog steeds denken dat kinderen met pijn ergens bij de psychiater horen i.p.v bij de pijnarts.

Liefs
Sarah



Leave a Reply.