Morgen heb ik terug afspraak bij de psycholoog in het ziekenhuis, zaterdag had ik een afspraak bij de psycholoog hier bij ons in de buurt. Morgen dus in het ziekenhuis, dat maakt dus twee psychologen die ik moet bezoeken en waar ik mijn verhaal "mag" gaan doen.
Op zich heb ik daar geen probleem mee al is het wel verwarrend want wat vertel je bij de één en wat bij de andere, zo krijgt ieder maar een stuk van mijn gans verhaal, ik heb ook niet de kracht om overal nog eens hetzelfde te moeten of kunnen vertellen.
En alsof dit nog niet volstaat moet ik nu ook nog eens terug bij de psychiater, zogezegd om mijn dossier voor de mutualiteit in orde te krijgen.... ben er al bij geweest dus het zal wel een andere reden hebben.
Ze weten echt niet wat ze me hiermee aandoen. Twee psychologen en nu ook nog eens een psychiater erbij... En ondertussen wordt aan mijn pijn NIETS gedaan, de ziekte woekert in een sneltempo door mijn ganse lichaam en daar wordt niets aan gedaan. Er sterft niemand van pijn !! Neen, dat is waar maar een leven ermee heb je ook niet.
Ik veronderstel dat ze voor mij een leven in bed hebben voorzien, van in mijn bed, tot in mijn zetel en omgekeerd. meer valt er niet te leven. Maar inderdaad, ik adem, mijn hart klopt dus : IK LEEF !!
De psychiater kan mijn pijn niet wegnemen, ik kan nog wel 100 x mijn verhaal doen, het helpt niet. Ben vroeger voor ze me geloofden dat ik ziek was (dus vijf jaar geleden) ook al intensief bij de psycholoog en psychiater geweest omdat ze dachten dat ik het verzon om aandacht van mijn ouders te krijgen. Het enige resultaat dat het opgebracht heeft is dat ik nu altijd mijn rolstoel nodig heb als ik ergens moet naartoe gaan, ik overal hulp bij nodig heb en niet meer gewoon kan leven zoals elk kind van 14 jaar. Blijkbaar willen ze in het ziekenhuis ook niet dat ik ooit nog iets anders kan dan in mijn bed of zetel liggen.
Ik kan hier dus niet onderuit, ze eisen het gewoon, over mijn pijn kan ik er niet spreken want voor h
Liefs
Sarah
RSS Feed
