Het valt niet mee !
Als je jong bent en je hebt pijn, dan denken ze al snel dat het is om aandacht te trekken van .... je ouders, je familie, de school, noem maar op. Dat het wel eens menens zou kunnen zijn en echt wel heel erg kan zijn, daar wordt pas in laatste instantie aan gedacht.
In de maand Juni ga ik mijn 6de jaar pijn in. Ondraaglijke pijn die nooit stopt. Ik was 9 jaar toen het begon en is nooit meer overgegaan.
Ik weet niet hoeveel een kind aankan of of er een verschil is met volwassen mensen maar ik weet wel dat het nu echt wel mag stoppen of toch veel minder mag worden.
De artsen in het ziekenhuis hebben echt niet door wat ik hier thuis meemaak, dag in dag uit met pijn omgaan is echt niet makkelijk.
Ik mag dan nog van geluk spreken dat het gezin waarin ik leef heel erg met mij begaan zijn en me constant aan andere dingen doen denken, elke dag MOET ik een lijstje maken met de mindere dingen van de dag en de betere dingen van mijn dag. Zo wil mama altijd de focus leggen op het positieve en mij het negatieve laten vergeten.
Ik moet zeggen zo laat je wel veel ballast achter je maar helaas lukt dit niet met pijn. Of je wil of niet, die zorgt er zelf wel voor dat je aan hem denkt...
Ik haat het soms en zeker als ik mijn vriendinnen hoor plannen maken voor de zomer.
Ik gun het hen zeker, ik zou niet willen dat één van hen mijn leven zou moeten leiden. Dit wens je niemand toe.
Ga toch eens vragen als ik bij de psycholoog in het ziekenhuis ga of er een statistiek bestaat tussen kinderen en volwassenen
RSS Feed
