Vandaag lukte het niet om naar school te gaan, mijn bloeddruk was bijzonder laag en de pijn is heel erg.
De dokters in het ziekenhuis hebben er geen benul van hoe erg iemand er aan toe kan zijn... Trek je plan maar is het gevoel dat je heel vaak krijgt !

Morgen start ik met Bednet, zo kan ik toch van thuis uit les volgen, zo hoop ik toch bij te blijven met de rest van de klas.  Het zal ook op deze manier heel moeilijk zijn maar ik ga ervoor, ik moet gewoon op het einde van het jaar slagen, hoe veel pijn ik ook nog heb.

Volgende week moet ik terug bij de pijn psycholoog in het ziekenhuis.  Ik hoop dat ze niet teveel vragen gaan stellen over school enz, zij willen dat ik full time naar school ga, pijn of geen pijn.  Van pijn sterf je niet dus "kan" je gewoon verder leven en vooral zoals alle anderen, niet opvallen en niet klagen ! Met de stroom mee zoals de dokter vaak zegt.

Liegen wil ik er niet doen maar zeggen dat ik vandaag al niet kon gaan is ook al geen optie want dan gaan ze heel boos zijn.
Het kan soms zo moeilijk zijn.  Soms weet je gewoon niet meer wat je mag of kan zeggen zonder de angst te voelen dat je weer op je donder zal krijgen.

Wens jullie het allerbeste.
Liefs
Sarah
Natacha
9/4/2011 07:50:02 pm

Voor mensen die niet voelen wat wij voelen is het heel makkelijk om te zeggen dat je met de stroom mee moet!

Net of het leuk is om altijd aan de zijlijn te moeten staan en constant geconfronteerd te worden met wat we niet/niet meer kunnen!

Net of we niet al lang met 'de stroom' meer waren als we zouden kunnen!

Zeggen kunnen zij wel makkelijk!

Hou er toch de moed in, Sarah en probeer er op jou manier te komen! Jij weet als geen ander wat je aankan, en wat je lichaam aankan! Jij weet als geen ander waar, wanneer en hoe je je grenzen kan verlegen en ik ben er zeker van dat je mama, papa en broers je aanmoedigen als jij besluit om je grenzen te verlegen. Maar langs de andere kant is het ook goed dat zij er zijn om 'stop' te zeggen als je te ver gaat! Dus doe het maar op jou manier, samen met je mama, papa en broers!

Reply
Isabelle
9/5/2011 01:36:44 am

Ik word hier zo boos van hé Sarah als ik dit lees. Toen ik verleden week op school met de directie ging praten heb ik eens goed geprobeerd een voorbeeld te geven. De pijn wordt vergeleken met de pijn van een eerste bevalling, ik heb hun toen gevraagd of zij het hun konden inbeelden dat ze terwijl ze aan het bevallen waren ze 8 uur op een stoel les zouden gevolgd hebben en dat maanden aan een stuk, er werd wat gelachen maar er viel ook een ongemakkelijke stilte. Die pijnpsycholoog weet zeker niet over wat hij of zij praat? CRPS staat gekend als onnoemelijk pijnlijk, volwassen mensen kunnen daar ook niet mee gaan werken, waarom zou jij naar school moeten kunnen gaan? En pijn weerhoud je niet van mee te gaan met de stroom? Raar wat weerhoud je dan wel? Pijn is toch één van de belangrijkste dingen in het ziek zijn? Moed meiske en vooral mensen met begrip gewenst want die heb je hard nodig.

Reply



Leave a Reply.