Hallo iedereen,
het gaat niet goed..... mama is gisteren nog met mij naar het ziekenhuis moeten gaan. Het blijft een gevecht om door te zetten, ik weet dat ik het al zolang volhoud maar toch, het lukt niet echt meer.
Ik ga wel bij twee psychologen en ook nog naar een psychiater (verplicht door het pijncentrum) om te voorkomen dat ik er onderdoor ga en toch, het gaat niet goed.
Of ik het nu volhoud of niet, ik weet dat de tijd wel verder tikt en dat het wel eens eind juni zal worden. Ik weet ook dat het na de ingreep nog niet opgelost is. Ik heb nog een bijzonder lange lange lange weg af te leggen.
Ik wil dit stapje per stapje doen maar ik vrees dat mijn dokter direct zal willen lopen en daar kan ik niet goed tegen, mijn lichaam is totaal maar dan ook totaal uitgeput en dan denk ik niet dat ik zo direct kan lopen zoals hij hoopt of nog beter verwacht van mij.
Best frustrerend allemaal, zeker als je constant met een vroegere patiënte vergeleken wordt waar alles vlotjes verliep. Het enige wat we gemeen hebben is dat we beiden jong zijn/waren met onze ziekte, ik heb het over gans mijn lichaam, zij aan haar voet of een deel van haar been.
Ik vind dit dan ook niet eerlijk dat ik hiermee constant vergeleken wordt. En ik denk dat die druk me echt wel teveel aan het worden is. Klagen doe ik zelden en zeker niet in het ziekenhuis. Klagers hebben ze niet graag al heb ik soms het gevoel dat ze mij ook niet zo leuk vinden.... spreek nogal vaak tegen !?!? of nog beter, ik stel de dingen in vraag...
De pijn stopt nooit hoe vaak ik ook aan leuke, toffe dingen denk.
Veel liefs
Sarah
het gaat niet goed..... mama is gisteren nog met mij naar het ziekenhuis moeten gaan. Het blijft een gevecht om door te zetten, ik weet dat ik het al zolang volhoud maar toch, het lukt niet echt meer.
Ik ga wel bij twee psychologen en ook nog naar een psychiater (verplicht door het pijncentrum) om te voorkomen dat ik er onderdoor ga en toch, het gaat niet goed.
Of ik het nu volhoud of niet, ik weet dat de tijd wel verder tikt en dat het wel eens eind juni zal worden. Ik weet ook dat het na de ingreep nog niet opgelost is. Ik heb nog een bijzonder lange lange lange weg af te leggen.
Ik wil dit stapje per stapje doen maar ik vrees dat mijn dokter direct zal willen lopen en daar kan ik niet goed tegen, mijn lichaam is totaal maar dan ook totaal uitgeput en dan denk ik niet dat ik zo direct kan lopen zoals hij hoopt of nog beter verwacht van mij.
Best frustrerend allemaal, zeker als je constant met een vroegere patiënte vergeleken wordt waar alles vlotjes verliep. Het enige wat we gemeen hebben is dat we beiden jong zijn/waren met onze ziekte, ik heb het over gans mijn lichaam, zij aan haar voet of een deel van haar been.
Ik vind dit dan ook niet eerlijk dat ik hiermee constant vergeleken wordt. En ik denk dat die druk me echt wel teveel aan het worden is. Klagen doe ik zelden en zeker niet in het ziekenhuis. Klagers hebben ze niet graag al heb ik soms het gevoel dat ze mij ook niet zo leuk vinden.... spreek nogal vaak tegen !?!? of nog beter, ik stel de dingen in vraag...
De pijn stopt nooit hoe vaak ik ook aan leuke, toffe dingen denk.
Veel liefs
Sarah
RSS Feed
