Het enige waar ik het moeilijk mee heb is de familie !
Ik vind het heel vreemd dat er meer "vreemde" mensen achter mij staan dan mijn familie.... Nonkels, tantes, neven, nichten, grootouders, noem maar op. Er zijn er maar een paar waar ik een beetje mezelf mag bij zijn. Daarmee bedoel ik dat ik af en toe mag of kan zeggen dat ik pijn heb, bij de meeste mag dan niet want er scheelt toch niets, Sarah, jij ziet er schitterend uit zeg... hoor ik heel erg vaak. Dit is best zwaar en eigenlijk niet leuk als je weet dat ik zenuwpijn heb over bijna gans mijn lichaam en elke aanraking een pure marteling is !?
Gelukkig leef ik in een gezin waar heel veel liefde is en waar ik mag zijn wie ik ben en die als een betonmuur achter mij staan. Heel jammer voor de anderen !?
Vandaag was ik even in Genk, bij Lies, zij heeft al zoveel voor mij gedaan,niet te geloven en dan nog mijn vriendinnen die voor mij in de sneeuw koekjes zijn gaan verkopen die hun mama en oma gebakken hadden en al die andere mensen die mij steunen via mij fb pagina en die een bijdrage gestort hebben.... mensen die ik helemaal niet ken.
Dat verwarmt heel erg mijn hart. Ik kan niet genoeg DANK U WEL zeggen voor al die dingen.
Een moeilijke maar leerrijke les die ik heb moeten leren en die ik zal moeten aanvaarden, de psycholoog zegt altijd dat ik mezelf kan veranderen maar niet de anderen. Ik mag er me dus niet meer druk in maken of verdrietig.
Wat ik graag wil zeggen is : geef warmte en liefde aan al diegenen die jullie lief is en denk eens aan een nichtje of neefje die misschien niet zoveel geluk heeft als jullie.
Heel veel liefs gewenst
Sarah