Het begon dinsdag, toen ik mijn neurostimulator aan het opladen was, ik kreeg verschillende erge stroomstoten door mijn lichaam, zo erg dat Witchat omhoogschoot en haar nagels in mijn handen plantte...
Gisteren moest ik terug naar het ziekenhuis om mijn sensor te laten activeren. Dat registreert elke beweging en past zich aan van intensiteit van de impulsen die het apparaat moet geven.
Gisteren voelde ik al dat het niet klopte, de stimulatie bleef constant haperen, was vervelend maar allez, ik dacht dat het wel ging overgaan dat dit kwam door de activering van mijn machientje.
Thuis voelde ik als ik de trap opging dat ik enorme schokken kreeg door de "te" hevige impulsen die naar mijn benen werden gezonden. Ook weer dacht ik dat het maar even ging zijn. Neen dus !
Toen ik ging slapen brak de hel hier pas los. Bij elke beweging van mijn hoofd of arm of been of wat dan ook kreeg ik verschrikkelijke impulsen te verduren, ik zag vlekken voor mijn ogen en had enorme hoofdpijn. En nog zoveel meer pijn dat ik echt dacht dat ik de ochtend niet ging halen. Het was gewoon TE erg. Ik probeerde hem nog manueel zachter te zetten maar dat had geen enkel effect, hij volgt nu juist nog de instructies van de sensor. En die zijn door de verpleegster gisteren aangepast, daar in het ziekenhuis stonden ze niet te hard. Ik zag wel geen dokter gisteren en heb pas eind oktober terug een afspraak !!
Het heeft me weer zoveel extra pijn gegeven dat ik echt niet meer kan. Ik ben een heel optimistisch iemand maar dit erbij is er teveel aan. Ik ben zo droevig, teleurgesteld ik kan het amper beschrijven.
Ik denk echt dat ze me een tweedehandstoestel hebben gegeven. Maandag zal mijn mama naar het ziekenhuis bellen maar daar gaan ze mijn verhaal weer amper willen geloven en ze gaan weer heel onvriendelijk zijn tegen mama. Ik vind het zo erg dat ik dit weer moet voorhebben en zij er weer boze reacties op zal krijgen.
Dus het is niet beter en het apparaat deugd niet. Waarschijnlijk zal het wel op te lossen zijn maar het is wel het ene na het andere en dat is echt niet leuk.
Liefs Sarah
Gisteren moest ik terug naar het ziekenhuis om mijn sensor te laten activeren. Dat registreert elke beweging en past zich aan van intensiteit van de impulsen die het apparaat moet geven.
Gisteren voelde ik al dat het niet klopte, de stimulatie bleef constant haperen, was vervelend maar allez, ik dacht dat het wel ging overgaan dat dit kwam door de activering van mijn machientje.
Thuis voelde ik als ik de trap opging dat ik enorme schokken kreeg door de "te" hevige impulsen die naar mijn benen werden gezonden. Ook weer dacht ik dat het maar even ging zijn. Neen dus !
Toen ik ging slapen brak de hel hier pas los. Bij elke beweging van mijn hoofd of arm of been of wat dan ook kreeg ik verschrikkelijke impulsen te verduren, ik zag vlekken voor mijn ogen en had enorme hoofdpijn. En nog zoveel meer pijn dat ik echt dacht dat ik de ochtend niet ging halen. Het was gewoon TE erg. Ik probeerde hem nog manueel zachter te zetten maar dat had geen enkel effect, hij volgt nu juist nog de instructies van de sensor. En die zijn door de verpleegster gisteren aangepast, daar in het ziekenhuis stonden ze niet te hard. Ik zag wel geen dokter gisteren en heb pas eind oktober terug een afspraak !!
Het heeft me weer zoveel extra pijn gegeven dat ik echt niet meer kan. Ik ben een heel optimistisch iemand maar dit erbij is er teveel aan. Ik ben zo droevig, teleurgesteld ik kan het amper beschrijven.
Ik denk echt dat ze me een tweedehandstoestel hebben gegeven. Maandag zal mijn mama naar het ziekenhuis bellen maar daar gaan ze mijn verhaal weer amper willen geloven en ze gaan weer heel onvriendelijk zijn tegen mama. Ik vind het zo erg dat ik dit weer moet voorhebben en zij er weer boze reacties op zal krijgen.
Dus het is niet beter en het apparaat deugd niet. Waarschijnlijk zal het wel op te lossen zijn maar het is wel het ene na het andere en dat is echt niet leuk.
Liefs Sarah
RSS Feed
