De psychiater

Dinsdag is het terug zover, moet ik terug bij de psychiater gaan.

Ik heb daar best wel veel moeite mee omdat mijn ziekte een neurologische aandoening is en toch moet ik bij de iater gaan, zo noem ik hem omdat ik er helemaal niet graag naartoe ga.

De pijnarts wil dat ik er naartoe ga omdat ik het enige kind ga zijn die een neurostimulator zal krijgen in België en omstreken en ik goed omkaderd moet worden.  Nu, dit is allemaal mooi zeker vanuit zijn kant bekeken maar ik moet het wel allemaal doen.

Ik heb al twee verschillende psychologen waar ik moet bijgaan en dan is die iater er net iets te veel aan.

Maar ik moet dus ..... meestal zit ik daar maar en laat ik hem wel iets vertellen, ik doe mijn verhaal bij de psycholoog en dat is voor mij al vermoeiend genoeg.  Het is altijd heel ver rijden en ik wil het liefst van al na vijf minuten al terug weggaan.

Het is altijd afwachten hoe goed gezind hij is en of het meevalt, meestal kom ik er gefrustreerd buiten en voelt het als tijdsverspiling van beide partijen aan.  en dan maar klagen dat er lange wachtlijsten zijn als je bij een psychiater moet gaan, niet moeilijk als er veel naartoe moeten die er niet thuishoren zoals ik.

Het liefst van al zit ik op school, bij mijn vriendinnen, daar heb ik ten minste iets aan.  Praten met leeftijdsgenoten, daar voel ik me goed bij.  Gewoon lol maken, dat wil ik zooooooo graag.

Het is dus vol