Het gaat nu eindelijk een beetje beter...
De afgelopen dagen waren heel erg moeilijk. De pijn was niet te houden, ben dan naar de kinderarts geweest en zij heeft me andere medicijnen gegeven en de dosis aangepast.
Naar het ziekenhuis heeft mama niet gebeld want we krijgen zelden de dokter aan de telefoon...
De kinderarts schreef ook een briefje aan mijn dokter in het ziekenhuis...
Blij waren ze daar niet, ik zou niet mogen naar de kinderarts gegaan zijn maar moest naar de psychiater bellen en zeggen : dokter, ik heb pijn, kan jij me helpen....
Pijn is een soort "beleving" en daarvoor moet je naar de psychiater.
Hoeveel pijn ik ook had, hoe erg ik ook zat te creperen van de pijn, ik had de psychiater moeten bellen !!
Het rare is dat de psychiater me volledig in orde had verklaard, geen nieuwe afspraak gaf omdat hij het niet nodig vond of toch niet op dat moment.
Zij denken dat hij wel ergens een medicijn kan bovenhalen die me zou kunnen helpen of zelfs genezen... Alleen na meer dan vijf jaar die erge pijn heb ik al zowat alles uitgeprobeerd wat er te nemen valt, anti antidepressiva, anti epilleptica, spierontspanners anti ontstekingsremmers, pijnstillers ... maar helaas heeft niets me echt geholpen.
Daarom ook dat er nu een neurostimulator zal gezet worden maar dat is maar werkzaam voor een deel van mijn lichaam, nl het onderste deel, voor mijn bovenlichaam gaat dit helemaal niets doen dus pijn zal er nog altijd zijn.
Ik hoop juist terug wat meer naar school te kunnen gaan of eigenlijk nog eens naar school gaan. Dit is al van eind september 2010 geleden....
Veel liefs
Sarah
De afgelopen dagen waren heel erg moeilijk. De pijn was niet te houden, ben dan naar de kinderarts geweest en zij heeft me andere medicijnen gegeven en de dosis aangepast.
Naar het ziekenhuis heeft mama niet gebeld want we krijgen zelden de dokter aan de telefoon...
De kinderarts schreef ook een briefje aan mijn dokter in het ziekenhuis...
Blij waren ze daar niet, ik zou niet mogen naar de kinderarts gegaan zijn maar moest naar de psychiater bellen en zeggen : dokter, ik heb pijn, kan jij me helpen....
Pijn is een soort "beleving" en daarvoor moet je naar de psychiater.
Hoeveel pijn ik ook had, hoe erg ik ook zat te creperen van de pijn, ik had de psychiater moeten bellen !!
Het rare is dat de psychiater me volledig in orde had verklaard, geen nieuwe afspraak gaf omdat hij het niet nodig vond of toch niet op dat moment.
Zij denken dat hij wel ergens een medicijn kan bovenhalen die me zou kunnen helpen of zelfs genezen... Alleen na meer dan vijf jaar die erge pijn heb ik al zowat alles uitgeprobeerd wat er te nemen valt, anti antidepressiva, anti epilleptica, spierontspanners anti ontstekingsremmers, pijnstillers ... maar helaas heeft niets me echt geholpen.
Daarom ook dat er nu een neurostimulator zal gezet worden maar dat is maar werkzaam voor een deel van mijn lichaam, nl het onderste deel, voor mijn bovenlichaam gaat dit helemaal niets doen dus pijn zal er nog altijd zijn.
Ik hoop juist terug wat meer naar school te kunnen gaan of eigenlijk nog eens naar school gaan. Dit is al van eind september 2010 geleden....
Veel liefs
Sarah
RSS Feed
