Consultatie ziekenhuis

gisteren wat het eindelijk zover, ik kon naar mijn arts in het ziekenhuis.  Ik was snel ontgoocheld omdat de dokter maar bleef zeggen dat het niet kon wat ik vertelde. Dit heeft me wel veel pijn gedaan omdat ik toch maar kan vertellen wat ik voel en waar ik het voel.  Na aandringen van mijn mama heeft hij dan toch zijn aparaatje genomen om het na te kijken. Wat het resultaat was weet ik niet, hij vertelde alleen dat hij ging overleggen om te kijken hoe ze het gingen oplossen.  Toen we aan de bali stonden om een datum vast te leggen was "de" verpleegster er die ik niet zo graag heb omdat ze echt heel onvriendelijk is met mij.  Toen ze zei dat ik op 4 nov om 11u moest opgenomen worden vertelde mijn mama dat dit een misverstand moest zijn want dat ik met mijn latex allergie als eerste in de operatiekamer moet. Toen begon ze heel vervelend te doen, de dokter stond er toen nog bij en vertelde dat ze dan een oplossing gingen zoeken zei ze direct dat dit onmogelijk was... Toen vroeg ze prompt aan mijn mama : is ze wel allergisch voor latex ? Ben je wel zeker want tegenwoordig zegt iedereen dat ze allergisch zijn aan latex... Ik dacht dat mijn mama ging ontploffen.  Ik ben al bijna dood geweest door een allergische shock en nog beweerde zij dat we logen en dat ik niet allergisch was.  Uiteindelijk heeft ze mijn dokter zover gekregen dat hij me nog onmiddellijk doorstuurde naar de dienst om zo een test te laten uitvoeren.  Niet in een ziekenhuis korterbij maar bij "hun" arts.  Mijn test bleek heel erg positief te zijn dus geen randgeval maar heel erg allergisch !! Wij terug naar het pijncentrum.  Op de uitslag zei ze : allez : toch ! We kregen dan een nieuwe datum maar ze was heel boos omdat ze alle forumlieren al had gemaakt op die 4de nov en nu moest ze dus alles aanpassen, ze was er blijkbaar zo zeker van dat ik loog of mijn mama dat ze alles al had gemaakt. Wel lieve mensen dit heeft me heel diep gekwetst. Dat blijkbaar een verpleegster kan beslissen wat er moet gebeuren en dat ze er zo van uitgingen dat wij logen...Ondertussen is de pijn echt niet meer vol te houden omdat naar school gaan, lessen leren en al dat huiswerk met mij ziekenhuisbezoeken en al die extra pijn.  Het is moeilijk maar gelukkig ben ik omringd door hele lieve mensen die me steeds dat tikkeltje meer geven om door te gaan.
Sarah