Bij de revalidatiearts !

Vrijdag moest ik bij de revalidatie arts voor nog een paar onderzoeken die de kinderneuroloog had voorgeschreven.
De neuroloog had me wel al op voorhand verteld dat ik heel wat pijn ging hebben maar dat het niet anders kon.  Dus met andere woorden : ik was gewaarschuwd !!

Ondanks de waarschuwingen was het nog erger dan ik me had voorgesteld.

Ik kan geen enkele aanraking verdragen, ook geen druppel water of een zuchtje wind want alles doet enorm veel pijn...
Dan kan je je wel voorstellen dat als iemand probeert met kracht en tegenkracht je benen te bewegen of je handen of vingers dat dit heel erg pijnlijk was.

Het zweet brak me uit, ik had voor mezelf uitgemaakt dat ik superflink ging zijn en niets ging zeggen.... Maar : het lukte me niet, ik begon heel erg te zweten, zijn stem klonk plots van heel erg ver en alles werd zwart voor mijn ogen.  Ik werd zo misselijk dat ik dacht dat ik op de dokter zijn schoenen ging moeten overgeven...

Op dat moment vertelde hij aan mijn mama dat hij ging stoppen.  Hij vertelde ook dat hij nog nooit zoiets erg gezien had en dat hij nu eerst met collega's ging overleggen en dan terug ging samenzitten met de neuroloog.  Dat het bijzonder erg was, daar was hij zich nu echt wel van bewust.  Hij dacht dat hij iemand ging zien dat een beetje pijn had maar dat het over gans mijn lichaam ging zitten, daar had hij zich niet aan verwacht.  Blijkbaar ben ik dan toch een zeldzaam geval of dan toch hier bij ons.

De pijn nadien heeft nog tot nu geduurd, eigenlijk ben ik er nog niet goed van maar ik kan niet blijven rusten of liggen, ik moet werken voor de juf die morgen komt.  Misschien raak ik ooit nog eens op de schoolbanken en dan wil ik wel nog met iets meekunnen....

Ga nu nog even naar een film kijken "de karaté kid" zal me wat op iets anders doen focussen.

Veel l