Ben deze ochtend bij de psychiater geweest.  Een verplicht onderdeel in het pijncentrum...

Ik wou er deze keer zelf naartoe omdat ik het maar moeilijk blijf hebben dat ze me afschepen, me niet serieus nemen en me aan mijn lot overlaten want daar komt het eigenlijk op neer.  Ik wou gewoon weten wat ik nog kon doen om goed te doen.  Ik weet niet meer of ik nog moet bellen, nog iets "mag" vragen of ik beter iedereen gerust laat en braafjes wacht tot eind oktober als ik terug afspraak heb, wetende dat mijn stimulator niet goed is afgesteld en ik dan niet beter "kan" worden op deze manier.

Hij kon me hier dus niet mee helpen.  We hadden wel een leuke babbel over een Duitse Herder.  Ik wil er doodgraag ééntje hebben maar mama ziet het niet zitten.  De psychiater vertelde dat zijn kotmadam er ééntje had en hij al die jaren gezien heeft wat voor werk dit meebracht en hij mama kon verstaan dat ze het nu niet ziet zitten.  Maar zijn verhaal heeft me niet overtuigd, hoe meer ik er over hoor, lees... hoe meer ik er één wil.  Ik wil voor dat dier zorgen, trucjes leren en wil dat hij of zij mijn allerbeste vriend kan worden.  Mijn poes is heel zelfstandig en heb daar momenteel weinig aan.

Ik heb dan wel geen oplossing voor mijn vragen over het pijncentrum maar heb dan toch een heel leuk verhaal gehoord over die hond.  Dat maakt mijn dag al goed.  Verhalen over honden en katten ! Zalig gewoon.

Nu moet ik rusten want het was heel vermoeiend in de auto.

Liefs aan iedereen en een heel prettig weekend gewenst.
xxxxxx



Leave a Reply.