Ik heb het weekend doorstaan... oef de heetste temperaturen zijn blijkbaar voorbij, mijn benen kunnen hopelijk ontzwellen en er terug iets minder olifantachtig uitzien..... !!

Zaterdag moest ik bij de psycholoog hier bij ons in de buurt gaan, daar kan ik alles vertellen wat ik bij de psycholoog in het ziekenhuis niet kan.  Die zit daar voor de dienst en niet echt voor de patiënt maar daar heb ik me ondertussen bij neergelegd ... ik vertel wat ik er kwijt wil en niets meer of minder.  Kwestie van in goeie verstandhouding te kunnen verder werken en ze niet teveel op stang te jagen.
Volgende week is het drukker dan ooit, maandag heb ik mijn les, dinsdag moet ik mee naar zee omdat mijn ouders de school gaan bezoeken waar mijn 2ling broers hun examen moeten afleggen voor de examencommissie.  Woensdag moet ik bij de psycholoog in het ziekenhuis gaan, donderdag komt er iemand mij alles uitleggen over BedNet zodat ik in september direct kan starten met zo les te volgen.  en Vrijdag moet ik al om 9h in St. NIklaas zijn bij de psychiater.  Ik mag er niet aan denken hoeveel extra pijn mij dit gaat opleveren.
En dit allemaal omdat ik MOET vanuit het pijncentrum en dit omdat ik het enige kind ga zijn die deze ingreep zal ondergaan op mijn leeftijd.  Ze willen zich scharen achter...
En ik, ik moet ondergaan en er het beste van maken, willen of niet.  Ik doe mijn best om iedereen tevreden te stellen maar het is heel moeilijk als je bij drie personen moet gaan.

Liefs
Sarah

Het is nu prachtig weer, iedereen zit buiten te spelen tussen twee studeerbeurten in....
Ze hadden samen beslist om het kamp (de caban zoals wij die noemen) groter te maken.  Dit is iets wat ik het liefste doe, tussen de bomen en takken kruipen, er de juiste uitkiezen en dan afzagen of knippen als ze dun zijn.

Nu kan ik dit niet en dat maakt me wel heel droevig,
ik stond vijf minuutjes mee te helpen, en ik voelde mijn benen zo erg zwellen dat het vel over mijn sandaal kwam zitten.  Ik vind dit heel erg vieselijk en die kleur ... brrr ik kan daar echt niet tegen.  En dan die extra pijn door de zwelling.  Niet te doen.

Dat is dan weer de keerzijde van het mooie weer voor mij, iedereen zien spelen van in de buurt, iedereen die kan meehelpen en ik.... kijk toe van achter het raam !

Liefs
Sarah

Elke dag is een uitdaging geworden.
Opstaan ... ik moet steeds wachten op mama die me moet helpen met wassen en aankleden ! Dus ik ben niet zo vrij als vroeger !?
Mijn ontbijt : als het meezit kan ik zelf mijn boterham smeren, valt het dik tegen dan weer moet ik iemand vragen om dit voor mij te doen !

De rest van de dag verloopt het zowat hetzelfde, ik moet geholpen worden om in de zetel te gaan liggen en ook om er weer uit te komen, als ik te pijn in mijn handen heb dan moet ik iemand vragen om de fles open te draaien en mij water in te schenken... Voor iemand die zo zelfstandig was als ik is dit best moeilijk.

MAAR : ik laat het niet aan mij vreten, ik wil ervoor vechten en gelukkig behandelen ze me hier thuis niet als een hulpeloos ding maar als een volwaardig iemand die af en toe wat extra hulp nodig heeft.

Wat ik leuk vind is dat mama me soms Nederlandse les liet geven aan mijn twee jongste broers die momenteel nog thuisonderwijs krijgen.  Dan kon ik lekker streng zijn en moesten ze doen wat ik hen vertelde.
Ik kan jullie niet zeggen hoeveel plezier ik hier aan gehad heb.  Neen, niet denken dat ik ervan geprofiteerd heb al moet ik toegeven dat het wel even bij me is opgekomen !
Ik ben braaf gebleven en niet iets extreem moeilijk gevraagd.

Liefs
Sarah