Hier nog wat nieuws over Zip, we zijn hem vrijdag mogen gaan halen maar hij is toch nog niet 100%, binnen een aantal dagen gaan we hem terug brengen omdat hij nog gecastreerd moet worden.  Een kat die van niemand en iedereen is.... we doen er ons best voor, hij is de vriend van alle buurtkinderen dus dragen wij ons steentje bij om hem een gelukkig en gezond leven te geven.

Met mijn pijn gaat het heel erg bergaf, ik dacht dat dit niet meer kon maar blijkbaar wel.  Ik word gedwongen (door mijn lichaam zelf) om veel te rusten.  Mijn bloeddruk raakt amper boven de 9 en dan ben ik zo misselijk en draait alles rondom mij dat rechtzitten of iets doen echt niet lukt.  Ik neem trouw al mijn pillen maar de dokter zegt dat mijn lichaam OP is en ik eigenlijk niet meer kan.  Nu moet mijn geest dit nog aanvaarden en dan kan ik er misschien mee omgaan.  Nu wil ik enkel rennen, inlineskaten en skaetboarden ook al is mijn ongeluk hierdoor gebeurt.  Ik mis het "gewoon" te kunnen doen en zijn.

Ik heb een fantastisch mama en papa, mijn broers zijn super en de weinige mensen van de familie en vele vrienden maken veel goed.  De steun die ik van hen krijg en de soms goeie raad neem ik zeker mee.

Alleen moet ik de strijd zelf leveren, ik moet het doen ook na de operatie.  Ik hoop dat ik de kracht van mijn mama heb en dat ik er zal komen.  De weg is eigenlijk nog veel te lang om al aan de eindstreep te denken maar toch laat ik me soms ook even gaan.

Veel liefs aan ied

Gisteren moest ik nog eens naar de psycholoog in het ziekenhuis.  Het pijncentrum om exact te zijn.
Het gesprek is sinds lang eens goed gegaan, ik had nog eens een goed gevoel als ik er buiten kwam.
Dit zal wel een groot stuk aan mij liggen want ik gaf hem meer de kans om me vooruit te helpen, meestal sluit ik me volledig af, mijn muur dat ik in de vorige jaren heb opgebouwd is soms zo hoog, dat je er met bijzonder veel moeite over kan.  

Hij heeft me niets nieuws kunnen vertellen over omgaan met pijn.  Frustrerend dat wel maar ik begrijp het wel, moest er iets bestaan, zouden ze het me al lang verteld hebben.

Hij vertelde me ook dat ik op het randje sta van een depressie.  Ik geloof het niet, heb gewoon niet veel zin om mensen te zien of om veel te doen.
Vandaag heb ik terug een bijzonder lage bloeddruk en kan ik de zetel niet uit.

Mijn kat Witchat ligt veel bij mij, ze voelt dat het een mindere dag is zeker ?

Maar goed, vandaag terug wat rusten en morgen terug vooruit met de geit ....

Veel liefs aan iedereen,
Sarah

Vandaag is het weer zo een dag om bijzonder snel te vergeten net zoals gisteren....

Ik weet het wel dat ik het al zolang heb volgehouden en wat maken twee maanden extra dan nog uit ?????

Wel lieve mensen, elke dag is er ééntje teveel !!!!!!!!!!!!!!

Mensen overschatten me en denken dat ik alles aan kan, voor een stuk is dit wel zo maar ik ben ook nog maar 14 jaar en dus met levenservaring van een 14 jarige.... Het is bijzonder moeilijk om al mijn vriendinnen te zien shoppen of straffe verhalen vanop school te horen vertellen en ik niet mee kan doen.... Daarom heb ik ook al weken nog amper contact met hen.  Uit zelfbescherming niet omdat ik hen plots niet meer leuk zou vinden of hen niet mis maar gewoon omdat het net dat tikkeltje zwaarder maakt dan een mens zou kunnen denken.

Ik ben het gewoon beu vandaag en ook gisteren en eergisteren eigenlijk al meer dan 5 jaar want zolang is die pijn er dag en nacht, dag na dag, week na week....

Morgen beter zeker ?!

Liefs
Sarah

We hebben Zip niet mogen gaan halen bij de dierenarts.  Blijkbaar was hij zo ziek dat hij nog steeds in hospitalisatie moet blijven.  Heel erg maar tegelijkertijd ben ik ook blij dat we hem bij de dierenarts brachten, anders was hij zeker dood geweest nu.

Woensdag mag mama nog eens opbellen en zouden we hem waarschijnlijk mee naar huis mogen nemen.

Iedereen mist hem nu al, ook Jonas en Tomas onze buurkinderen en diegenen die hem elke dag eten geven waren ook al bezorgd over hem.

Nu is het aftellen tot woensdag om hem terug te zien.

Ik hoop juist dat hij niet teveel pijn heeft gehad.

Pijn is zowat het ergste wat je kan hebben buiten doodgaan !!!

Veel liefs
Sarah

Gisteren hebben mijn twee broers Arno en Leander samen met onze buurjongen Tomas en mezelf een katje ZIP gered van een vreselijke lange doodstrijd !!!